Er zijn behoorlijk wat gebeurtenissen die (onbewust) invloed hebben op je familiesysteem.

Met name vroegere (onverwerkte) gebeurtenissen bij onze ouders/opa’s en oma’s en soms nog verder terug die nog steeds een uitwerking kunnen hebben ons huidige en dagelijks leven waar we ons niet bewust van zijn. Vaak te pijnlijk om te verwerken. Wat ik veel terug zie komen zijn vooral de op jonge leeftijd een vader/moeder of een broertje/zusje verloren zijn, een scheiding, overleden kinderen, verlies van een geliefde of partner, vertrek van een familielid naar het buitenland, zelfmoord en verschillende trauma’s. Behoorlijk wat dingen dus. We lopen wel tegen dingen aan, hebben wel last van situaties, onze kinderen laten bepaald gedrag zien en wij lopen al tijden tegen dezelfde problematieken aan in relaties, met onze families of op ons werk maar we krijgen vaak niet helemaal helder wat er is.

Een van de redenen dat bepaalde gebeurtenissen nog steeds invloed hebben op ons is omdat wij zonder dat we het in de gaten dingen bij elkaar aan het houden zijn. Vaak werd iemand door de onverwerkte oude pijn emotioneel onbeschikbaar waardoor ergens in je familie de liefdestroom geblokkeerd wordt en wij onbewust onszelf groter maken om verbinding te houden. Uiteindelijk betekent dat laatste dat wij niet meer vanuit de liefdesstroom verbonden zijn maar vanuit een thema, om zo toch loyaal te zijn aan onze (voor)ouders maar vooral om ons geliefd te voelen. Uiteindelijk geeft het alleen maar veel gedoe en kunnen we niet eens met onszelf aan de slag en vaak volgen we dan de thematieken die wij in ons eigen leven aan het leven zijn. Aan jezelf werken betekent niet perse dat je grote problemen hebt, het betekent dat je verantwoordelijkheid kunt gaan nemen voor de dingen die van jou zijn. Je eigen gemis oppakken, je eigen verdriet en jouw verlies verwerken. Zodat de echte verbinding weer kan stromen ook al betekent dat loslaten.

Copyright Sanne Blom

De meest uiteenlopende vraagstukken komen bij mij aan bod.
Dingen die vaak al een reguliere weg hebben doorlopen.

Vooropgesteld is deze therapievorm of een familieopstelling geen oplossing en al zeker geen garantie om iets te krijgen. Het is een manier om onderliggende dingen aan te gaan die nog niet zichtbaar zijn die mensen zelf op moeten pakken en dus een verwerkingsproces ingaan.

Zo kwam er een tijdje geleden een vrouw bij me met een grote kinderwens. Tot op heden hield geen enkele zwangerschap stand en dat waren er inmiddels 4. Vier miskramen. Je kunt je voorstellen dat dat veel verdriet geeft. Een onvervuld verlangen en het steeds afscheid moeten nemen van iets wat je zo graag vast wilt houden.

Tijdens de sessie wilde ze dan ook kijken naar het thema kinderloosheid. In zo’n opstelling representeert een thema veelal een familielid met een onverwerkt trauma. Onbewust kunnen wij onszelf hiermee verstrikken doordat we vanuit loyaliteit verbonden, eigenlijk gebonden zijn, vanuit een thematiek. In het kort; je neemt iets over van iemand om op die manier contact met de ander te voelen. Ze legt een matje voor zichzelf neer en voor het thema kinderloosheid en kiest voor beide een representant uit.

Mijn werkwijze gaat iets verder dan alleen een opstelling begeleiden. Het invoelen van een systeem en de onderstroom maakt dat er dingen binnenvallen waardoor er zaken aan het licht gebracht mogen worden. Een soort antenne die de onderliggende en onderbewuste stroom oppikt van iets wat nog niet zichtbaar is of weggestopt is. Dus iets verder kijken dan het zichtbare, en op een andere manier waarnemen dan alleen met mijn ogen en oren waardoor er een bron van informatie beschikbaar, bewust en zichtbaar gemaakt wordt.

De representant die in het thema staat kijkt naar de grond en ik zie dat ze veel verdriet heeft. Ik vraag aan haar hoe het met haar is en ze huilt. Ik voel veel verliespijn en gemis bij haar zitten. Herken je dat vraag ik? Ja zegt ze. Maar ik kan het niet verwerken.

Ik richt me tot de representant van de vraagsteller, zij staat tegenover haar thema. Ze heeft nog niet in de gaten dat zij dit onbewust overneemt en dus in stand houdt.

Kun je je thema zien vraag ik? Ja zegt ze, ik wil haar helpen. Juist doordat ze deze houding aanneemt helpt ze haar niet en kan ze ook niet met haar eigen pijn en verlangen aan de slag. Ze blijft naar de grond kijken en ik leg een matje op de plek op de grond waar ze naar kijkt en laat een representant gaan zitten. Kun je dit zien vraag ik? Ze begint te huilen.

In de opstelling wordt duidelijk dat haar (overgroot)oma 8 kinderen verloren heeft. Grote verliespijn en onverwerkte rouw en gemis. Wanneer we niet of niet volledig rouwen zetten we onbewust iemand buiten het (familie)systeem. Een van de basisprincipes en wetmatigheden van het systeem is dat je niemand buiten mag sluiten en dat iedereen een eigen lot heeft. Dat is natuurlijk een grote paradox wat we willen ze juist hebben ipv kwijt zijn.

Er ontstaat dat onbedoeld een leegte in het systeem wat ervoor zorgt dat we in een hunkering en een onvervuld verlangen terecht komen. Ergens wordt dat gecompenseerd om zichtbaar gemaakt te worden. De sessie wordt verder uitgewerkt door alle overleden kinderen een plek te geven, te kijken en ze te zien. Het contact te herstellen en bovenal afscheid te nemen. ‘Jullie horen erbij, allemaal’

Hierdoor verandert de verstrikking die onbewust is ontstaan en overgenomen in een verbinding. Loyaal vanuit een gezonde liefdestroom ipv uit een thematiek.

De impact van een onverwerkt verlies heeft een grote uitwerking op een systeem. De verwarring zit vaak op het wijzen naar de ander dat zij hun stukken niet verwerkt hebben terwijl in feite wij ze onbewust overnemen. Een aangeleerde manier van verbinden omdat iemand niet in staat was zoveel pijn te verwerken en dus niet meer beschikbaar was vanuit de gezonde liefdesstroom. Dat doen we om te overleven.

We zijn een half jaar verder als ik bericht zie van deze vrouw dat ze weer zwanger is, nu van een tweeling. Inmiddels zijn de kindjes gezond en wel geboren.

Kern van het verhaal: door anders te kijken en verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen stukken, haar eigen pijn, gemis en verlies heeft ze plaats gemaakt om een ander hetzelfde te laten doen. De lege plekken behoren weer tot de juiste toe.

NB. Bij lichamelijke klachten is het van belang dat er eerst een dokter wordt bezocht voordat er gewerkt wordt met een opstelling. Pas dan kan er een lichamelijke of medische klacht opgesteld worden. Het is geen vervanging voor een arts, medicatie of andere (psychische) zorg.

Copyright Sanne Blom

Iedereen heeft te maken met afscheid en verlies in het leven.

Verlies van een geliefde, een scheiding of een toekomstverwachting over het leven die niet wordt vervuld. Het verlies van een kind of (aankomend) verlies van een ouder.

Gemis aan verbinding met de ouders die emotioneel niet beschikbaar waren en zich moesten afsluiten voor hun gevoel omdat de pijn (of het trauma) te groot was waardoor je je als kind moest afsplitsen om te overleven.

Maar ook bij een onvervulde liefdesrelatie, kinderwens een miskraam of abortus heb je te maken met verliespijn en een rouw proces.

Niet iedereen leert in zijn leven om te rouwen, we leren onze kiezen op elkaar te zetten en door te gaan. We leren niet altijd dat pijn erbij hoort.

Gemis, pijn, teleurstelling, de dood, verlies en verdriet werd vaak weggehouden of is in sommige gevallen te pijnlijk om te voelen.
Maar juist die onderdrukte wonden die we hebben verstopt zonder erom te rouwen kunnen ons gijzelen. Deze innerlijke split zorgt dat je bij jezelf en je pijn weggaat waardoor je de verbinding met jezelf verliest en in de meeste gevallen de pijn van de ander overneemt. Dit is het grootste verlies wat je kunt lijden, het verlies van jezelf. Om echt te kunnen rouwen om pijn of een geleden verlies hebben we onze eigen bodem nodig die ons houvast geeft. Daarvoor moeten we eerst de weg naar binnen weer maken, naar ons eigen lijf en ons hart.

Pas als we de verbinding met onszelf en het contact met onze binnenwereld herstellen ontstaat er een innerlijk vertrouwen dat we die houvast in ònszelf kunnen vinden en telkens als het moeilijk wordt de weg terug naar binnen kunnen maken. Pas dan kunnen we echt afscheid nemen en zijn we in staat om te gaan rouwen om het geleden verlies zonder onszelf steeds te moeten verliezen en worden we bovenal beschikbaar voor echte liefde en verbinding.

Hoe jij omgaat met verlies en rouw hangt voor een groot deel af van je hechtingspatroon dat je als kind bij je ouders hebt geleerd en hun weer in hun opvoeding. Is er veel onverwerkte rouw en verlies in jouw leven of in je familie(systeem)? Werd er veel pijn miskend? Was er een veilige bodem om te voelen?

Dat is allemaal van grote invloed op het verwerkingsproces en het aannemen van jouw eigen verlies. Zonder te rouwen kun je nooit meer hechten. Een van de belangrijkste dingen is om te leren leven met verlies en kwetsbaarheid.

Voor vele betekent verlies iets kwijtraken in jezelf, er ontstaat dan een leegte of een gat.
De ander heeft dit gat (tijdelijk of een leven lang) opgevuld en door het verliezen van deze persoon wordt je geconfronteerd en aangeraakt op je eigen onderliggende wond. Wanneer we geen verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen pijn blijven we in deze leegte hangen en zullen we buiten onszelf blijven zoeken om dit gemis en verlies op te vullen waardoor we in een onvervuld verlangen terecht komen en niet beschikbaar zijn voor een ander ( en de liefde)

Rouw gaat bovenal over liefde, zonder liefde is er geen rouw. En liefde is loslaten. De pijn toelaten en je tranen huilen tot ze niet meer komen. Bewust voelen dat iets onbereikbaar is geworden of pijn heeft gedaan en verantwoordelijkheid nemen voor het gemis en het zeer in jezelf.
Rouwen betekent zelf de verantwoordelijkheid nemen voor het openen van je hart en het gemis zodat je stopt met jezelf in de steek laten.
Wanneer je jezelf opent voor je eigen wond en de diepe rouw kun je jezelf op dieper niveau verbinden met jezelf en word je weer beschikbaar voor echte diepe verbinding.

Rouwen is belangrijk zodat je leert om je niet meer af te sluiten voor de pijn, maar de pijn te integreren en je hart open kunt blijven houden.

Copyright-Sanne Blom

Ons lijf, het voertuig van de ziel noem ik het weleens.

Als iets niet aangenaam voelt kunnen we als reactie onszelf afsluiten , we maken een innerlijke split, een splitsing. Je gaat als het ware uit verbinding met je lijf, jezelf en dus je gevoel. Een ontkoppeling van lichaam en ziel.

Niet zo heel gek, zeker niet als dat je aangeleerde patroon is. Wanneer we geraakt worden, de realiteit te pijnlijk is of oud zeer omhoog komt kunnen we als reactie hebben vluchten. Het doet te pijn, ik wil het niet voelen of het komt te dichtbij.

Iedereen maakt in zijn leven situaties mee waarin we ons onveilig of gekwetst voelen. Veel van deze ervaringen onstaan in de kindertijd.

Om te overleven zoekt een kind de liefde dan buiten zichzelf, waardoor hij zichzelf verlaat en daarmee het contact verliest met zijn lichaam en gevoel en het hart sluit voor zichzelf en focust op de ander.
Systemisch gezien gaat iemand dan van zijn eigen plek af omdat het daar onveilig voelt of omdat we denken als we hard werken voor de liefde, en dus van onze plek afgaan we toch krijgen wat we nodig hebben. De bodem is dan niet meer voelbaar, en het vertrouwen in het eigen lichaam is weg.

Wat er eigenlijk gebeurd is dat jouw systeem zich gedeeltelijk losmaakt of eigenlijk is het jezelf loslaten en naar boven vertrekt naar en in je hoofd. (van je plek)

Hiermee ontvluchten we als het ware de realiteit. We voelen de pijn niet, maar zetten het juist vast waardoor de ervaring niet verwerkt wordt en deze in je systeem vast komt te zitten.
Soms kunnen we die ook nog niet onder ogen zien omdat deze té pijnlijk of te heftig en bedreigend is om te voelen en je leert al vroeg om jezelf steeds te verlaten. In deze fase ontstaat hooggevoeligheid. Je bent niet in contact met jezelf en bent afgestemd op de ander. Het effect hiervan in latere relaties is vaak bindings en verlatingsangst. Onder beide gaat een grote angst schuil om te verliezen, terwijl het telkens gaat over het verlies en de liefde van jezelf.

Zoekende naar warmte en veiligheid en goedkeuring neem je (onbewust) de dingen over die niet van jou zijn waardoor je je soms zweverig of overprikkeld voelt, gespannen, onzeker of angstig waardoor je telkens je hart blijft afsluiten.

Pas op het moment dat je leert jezelf vast te houden wordt het veilig om weer in je lichaam te zakken, je hart opnieuw te openen voor je gevoelens en de pijn die hier opgeslagen ligt te verwerken en te leren onderscheiden wat van jezelf is of van de ander.

Telkens opnieuw de beweging naar binnen maken zorgt ervoor dat het steeds veiliger wordt om in je lijf te zijn en je gevoelens te erkennen. Dat betekent niet dat je je dus nooit boos of verdrietig voelt maar dat het er kan zijn en je het kan dragen.

In plaats van het sluiten van je hart uit bescherming waardoor je juist je eigen verbinding steeds verliest is het openen van je hart de grootste veiligheid.

Hiermee blijf je in contact en verbinding met lichaam en je gevoel en zul je steeds minder afgestemd zijn op de ander en meer op en bij jezelf.

Voor volwassenen is het niet alleen een mooie uitdaging voor zichzelf om hiermee aan de slag te gaan maar wanneer je zelf kinderen hebt of er mee werkt is het mooi om deze gevoelige kinderen hierin ook bij te staan. Wat ik zie in de trainingen en opleidingen is dat het veel terugkomt. Veel mensen praten over HSP,  of lopen tegen terugkerende patronen aan zoals moeite met helemaal hier kunnen zijn, verlatings of bindingsangst.
De kern hiervan zit eigenlijk altijd in het afsplitsen van zichzelf.

Hier zie ik steeds terug hoe belangrijk het is om in contact met ons lijf te zijn, de weg terug naar binnen te maken en helemaal hier te zijn met beide voeten op de grond. Pas dan leert iemand zich weer veilig voelen en te vertrouwen op hun eigen bodem en verbinding te zijn met zichzelf en zijn gevoelens in contact met een ander.

In elke les of sessie is dat stap 1. Terug naar jezelf, de veilige bodem herstellen. Middels systemisch werken wordt er bewustzijn gecreëerd op overgenomen gevoelens, op welke plek staat iemand. Ben je de trauma’s en thema’s van je (voor)ouders aan het uitwerken? En wat is van henzelf.

In de opleiding leren de cursisten ook om dat eerst zelf te doen, om vanuit daar middels een sessie of een opstelling de ander uit te nodigen om weer bij zichzelf te komen en de veiligheid te ervaren om weer te voelen en te helen.

Een rode draad die de bodem is voor De Krachtwijzer.

Copyright – Sanne Blom