Een samengesteld gezin.
Vanuit eigen ervaring kan ik vertellen dat wanneer je een samengesteld gezin vormt je enorm veel van jezelf mag en zou kunnen leren.
Als pasgescheiden vrouw ben ik terug aan het kijken op een relatie waarin ik 8 jaar lang met liefde ( en ups en downs) een samengesteld heb gevormd. Hoe ik leerde om de moeder van een kind, welke ik in mijn hart gesloten had mee op mocht voeden, te respecteren als zijn moeder maar ook als de 1e partner van mijn toenmalige partner.
Op het moment dat een gezin besluit om geen gezin meer te zijn vind er een grote verandering plaats. Voor de ouders maar ook voor een kind het verwerken van het nieuws, een verhuizing een nieuwe plek. Veel beweging en verandering in een leven op zo’n moment.
8 jaar geleden was ik al 24 jarige totaal niet bewust van deze impact en kwam ik gewoon een man tegen met een kind van 1,5. Leuk en gezellig dacht ik. Een ex is een ex. Klaar basta, doei.
Mijn vriend vond het belangrijk om het contact goed te houden en er was ook geen reden om dat niet te doen. Ja er was wel een reden, maar die lag bij mij. Ondanks dat ze erg vriendelijk was voelde ik me vreselijk onzeker en wilde ik zo snel als kon haar plek innemen. Ik was de nieuwe vriendin. En dat was het. Totaal niet bewust van wat ik hiermee bewerkstelligde.
Ondanks de verliefheid bracht dat best wel wat spanningen mee in ons nieuwe gezin. En toen er ook nog een baby bij kwam van ons samen was ik helemaal vastgeroest op de plek van de moeder in het gezin. Dat was ik ook wel, maar niet van hún kind.
Ik merkte dat de omgang met mijn liefzoon moeizamer werd, waar ik eerst alles uit de kast haalde om er altijd te zijn, voelde ik nu een verschil. Ik had een eigen kind en dat voelde als moederliefde. Maar mijn liefde voor hem was zeer zeker niet minder geworden. Het voelde gewoon als een anders soort liefde.
In die tijd begon ik steeds intenser aan mezelf te werken, ik begon een opleiding waar mijn innerlijke groei centraal stond. Ik dacht dat ik nog nooit niet zoveel had meegemaakt dus een eitje dacht ik.
Naarmate ik steeds bewuster van mezelf werd, ook daadwerlijk naar mezelf kon kijken en ook steeds uitgedaagt werd om die confrontatie aan te gaan werd mij steeds meer duidelijk waarom ik deed zoals ik deed. En voelde wat ik voelde.
Ondanks dat ons gezin en de band met zijn exvrouw groeide, voelde het voor mij nog steeds onrustig.
Er ontstond een irritatie in ons gezin en ik leerde dat deze mooie jongen mij een grote spiegel voorhield.
Heel bewust, met schaamrood op mijn kaken besloot ik om de confrontatie aan te gaan om mijn samengesteld gezin in een opstelling neer te leggen. Dwz een systeem inzichtelijk maken. In mijn beleving was dat samengestelde gezin nog steeds ik+hij+zijn kind+ons kind.
Al heel snel werd duidelijk dat een expartner wel degelijk deel uitmaakt van een gezin.
Dat betekend niet dat deze persoon in het dagelijks leven aan de ontbijttafel hoeft te zitten maar energetisch hoort deze persoon erbij. Ik leerde en ervaarde dat ik zelf niet op de juiste plek stond ten op zichte van mijn partner niet, maar ook ten opzichte van hun kind niet. (ons eigen kind hier buiten gelaten) Het ging in dit geval over de steeds moeizamere omgang die ik ervaarde met vader en zijn zoon en hierop ingespeeld voldeed zich een soort toneelstuk waarin ik moest toegeven de rol van moeder op me te hebben willen nemen. Beslist vanuit liefde! Maar ik was zijn moeder niet, en ik had ook niet de intentie om dat te zijn, maar toch gebeurde dat energetisch. Met alle liefde die ik voor hem had, ondanks dat het soms lastig was om een kind van een ander op te voeden wilde ik hem dingen meegeven een voordoen die voor en van de taak van moeder waren waarvan ik misschien wel vond dat mijn manier beter was.
Tijdens de opstelling werd duidelijk dat ik een stapje terug mocht doen. Zij had in ons gezin, de plek van zíjn moeder. En zij had ook de plek van zijn 1e vrouw. En ik was wel zijn huidige, maar toch echt de 2e. Nou daar kwam een potje ego tevoorschijn.
Boosheid, verdriet onzekerheid, en vooral veel eenzaamheid zaten eronder. Bang om verlaten te worden.
Wat er ontstond door dit allemaal toe laten was dat door mijn eigen plek in te nemen, zij de mogelijkheid kreeg om háar eigen plek weer in te nemen naast hem als ouders van hun kind.
Ik voelde hoeveel respect er naar haar ontstond en hoeveel zij eigenlijk meegaf aan haar kind. En ik kon naar haar uitspreken dat ik haar respecteerde, haar in mijn hart kon nemen als de moeder van hun kind. Naar mijn partner sprak ik uit dat ik zowel haar als hem respecteerde in hun kind.
Wat er hierop voor mij volgde in mijn dagelijks leven was een respectvolle relatie met de moeder van de zoon van mijn partner. Een goede en fijne omgang met haar en ons gezin. Een liefdevolle relatie van ons kind met haar. En met mij en hun kind. Door voorbij mij eigen ego te gaan, te durven kijken naar mijn stuk ontstond er zoveel moois wat ik elk samengesteld gezin, elk kind van gescheiden ouders, elk nieuw kind met een halfbroertje of zusje, elke expartner, elke liefouder gun.
Onlangs maakte ik zelf deze grote verandering door en ben ik ondanks deze hele mooie groei als persoon en gezin een alleenstaande vrouw.
Ik noem het bewust geen alleenstaande moeder, want dat ben ik niet. Ik ben en blijf samen ouders van onze geweldige zoon. En ja er veranderd veel, ook in het leven van mijn liefzoon. Dit kind zal voor mij altijd een grote plek in mijn hart innemen, samen met zijn moeder. De verbinding van haar zoon met mijn zoon is dat ze dezelfde vader hebben en dus broers zijn en dat is in mijn beleving een van de grootste dingen die je kunt en mag delen.
Soms komt er een moment dat je elkaar de ruimte moet gunnen om jezelf niet kwijt te raken. En kun je ondanks de grote verandering die er plaatsvindt je toch in liefde elkaar kunt loslaten en op een respectvolle manier met elkaar om kunt gaan. Omdat je samen ouders bent. En blijft. Die veilige basis blijft bestaan, en ik zie en voel dat ons kind hier enorm positief op reageert. Hij krijgt alle ruimte om zijn gevoelens hierover te uiten, en doet dat gelukkig ook. Wij steunen hem hierin, weliswaar niet samen in 1 huis maar wel als zijn ouders. En ja, we hebben weleens een meningsverschil, ja we mopperen nog weleens. Maar dat maakt ons mensen. Ik vind oprecht dat mijn kind de beste en liefste vader heeft die hij zich kan wensen. En de momenten dat mijn ego dat soms even niet vindt maakt vaak al snel plaats voor die mooie plek in mijn hart waar de vader van mijn kind zit. Meer dan dankbaar ben ik hem voor ons kind. Uit respect voor hem, de moeder van zijn zoon, hun zoon en ons kind en vooral uit respect voor mezelf deel ik deze persoonlijke ervaring.
Het is meer dan bijzonder hoe mijn werk, werkt. Op het moment dat ik iets meemaak, voel, verwerkt/uitwerkt maakt dat mij een ervaring rijker, oftwel een ervaringsdeskundige. En telkens mag ik een laagje verder uitwerken. Soms heel intens en hardnekkige processen, soms heel kwetsbaar. Zo mooi hoe de wet van de aantrekking werkt en ik bij zoveel mooie zielen hen hierin mag bijstaan vanuit mijn ervaring.
Het voelt dan ook niet als therapie wat ik doe, in begeleid of ondersteun maar als een manier van bijstaan in omgaan met het leven. Want zeg nou zelf, ik word hier zelf gelukkig van door zo in t leven te staan.
Door mijn invoelend vermogen, mijn helderwetendheid ben ik in staat om op een ander niveau waar te nemen waardoor ik in het (familie)systeem kan invoelen. Dieperliggende stukken kan aanraken op een zachte manier waardoor er mooie inzichten en bewustwording onstaat. De sleutel van mijn werk ligt in jezelf, want jij moet het doen. Jij mag vanuit liefde voor jezelf verantwoordelijkheid nemen voor jouw leven (en dat van je kind(eren)
Vanuit het hart gedeeld…
-Sanne