Jij behoort tot een gezin, jouw gezin van oorsprong waarin je geboren bent. Dat gezin maakt op zijn beurt deel uit van een familie. Het idee achter deze simpele maar doeltreffende werkvorm is dat onze familie en de geschiedenis van onze voorouders een veel grotere rol in ons leven spelen dan we vaak beseffen. Dat vraagt ten eerste een andere kijk. Het opent een andere zienswijze, een nieuw perspectief en leidt tot hele andere inzichten dan de naar buiten reikende beweging tot kennis en inzicht. Confronterend, doeltreffend en een effectieve aanvulling op de reguliere zorg

We hebben te maken met de zogeheten systeemwetten en de gewetens, daar zijn we ons meestal niet bewust van.

Een familieopstelling maakt inzichtelijk wat nog niet zichtbaar is.
Het kan gaan over je persoonlijke leven, je relatie, je (voormalig of samengesteld) gezin, je kinderen, je gezondheid of je werk. Geen verlossing of oplossing maar een doeltreffende manier om oude pijn, klachten of belemmeringen aan te pakken.

Je wordt juist geconfronteerd met jezelf en de dingen die van jou zijn die jijzelf kunt oppakken om ze vervolgens in de buitenwereld te gaan toepassen om anders in het leven te staan. Inzicht in wat we onbewust doen en verandering door verantwoordelijkheid te nemen. 

De opstellingen vinden plaats in groepen waarbij er gewerkt wordt met matjes en representanten.
Er zijn op een dag 6 a 7 opstellingen ook wel de vraagsteller genoemd. De andere mensen zijn representant wat wil zeggen dat zij kunnen worden gevraagd om in een matje met de vraagstelling plaats te nemen om zo zichtbaar te maken wat er speelt.

Het is een krachtige, soms confronterende manier om beweging te brengen.

Een opstelling laat patronen of belemmeringen zien van de wijze waarop iemand vastloopt en in het leven staat en waarom bepaald gedrag in relatie zichzelf en tot andere tot stand is gebracht. Het kan inzicht geven in je eigen gedrag als dat van je kinderen, partner of familie. Maar ook fysieke of psychische klachten of problemen kunnen helder worden. Soms wordt een onverwerkt trauma zichtbaar.

Deelnemen aan een opstelling kan onverwachte inzichten opleveren die ervoor zorgen dat er een verwerkingsproces in gang gezet wordt waardoor je verborgen emotionele blokkades kan opruimen en je kunt gaan verwerken en loslaten en anders in het leven komt te staan.

Als jonge moeder verloor ze 2 kinderen. Later werd ze opnieuw moeder.
De onverwerkte en diepe wond was nog goed af te zien aan haar gezicht. Haar puberzoon liep in het leven tegen verslavingsproblematieken aan.
Ik wil er iets aan doen zei ze. Dat laatste was van wezenlijk belang; haar besluit en keuze om er iets mee te doen. En de bereidheid om iets wat zo’n diepe krassen heeft gemaakt in het leven aan te kijken. 

De taak als begeleider is dan naast de kennis en werkwijze die ingezet wordt zoveel meer. Je leert als het ware erbij te staan als ze zichzelf helpen. Een veilige basis bieden vanuit een innerlijke grondhouding die ook van de therapeut/begeleider iets vraagt. Het ontwikkelen van een invoelend vermogen om die diepere laag te aan te raken en kijken wat zichtbaar wil worden. 

Een bepaalde terughoudendheid én tegelijkertijd een diepe verbinding. Ook hier staat voor degene die vanuit deze wijze werken de bereidheid om eerst met jezelf aan de slag te gaan voorop. Zo pluk je steeds de vruchten van jouw eigen krassen. Je leert je eigen levensverhaal inzetten mèt die onderbouwende en diepgaande kennis. Je maakt het niet mooier dan het is, het is geen oplossing, het is een manier om een verwerkingsproces in gang te zetten, jezelf te ontwikkelen, met dingen om te leren gaan en in het leven te staan. 

Of hiermee de verslaving werd opgelost? In ieder geval de leegte die werd opgevuld door het terugkerende gemis telkens opnieuw te doorvoelen. Dat gaat nooit meer weg, dat leer je integreren waardoor de hunkering om die leegte steeds buiten jezelf op te vullen geen (tijdelijke) oplossing meer is.

Dat social media afwijkt van de werkelijkheid is niks nieuws. 

Achter de leuke fijne plaatjes gaat zoveel meer schuil. Je ziet meestal alleen de mooie kant van het verhaal. Terwijl ik ook zo hou van die verhalen uit de schaduw. Maar ook de echtheid daarvan delen. Afgelopen periode stond en staat nog steeds, voor mij in het teken van beter worden, op krachten komen, herstellen en weer genieten van de dingen.

Een boswandeling, een lunch of etentje (best veel ☺️) bezig zijn met mijn bruiloft. Heel rustig mijn werk weer opstarten. Helend, fijn en leuk om te doen en delen maar achter al die mooie plaatjes gaat ook de keerzijde schuil. De angst om opnieuw ziek te worden die voorbij komt tijdens de stilte van een boswandeling zie je niet op de zonsopgang foto’s. De momenten dat ik moet gaan liggen voor of na de gezellige etentjes zie je ook niet op de foto’s. De frustratie en onmacht omdat ik keuze’s moet maken omdat ik nog niet alles kan wat ik zou willen. Het gevoel van niet volledig durven genieten als ik mijn trouwjurk pas. Dat betekent niet dat ik helemaal niet kan genieten want ik kan redelijk goed met die gevoelens uit de voeten. Genieten doe ik bewuster, anders en sommige dingen betekenen ineens heel veel meer of juist heel veer minder, alles is betrekkelijker geworden. Maar de echtheid van zo’n  moment durven voelen ipv er iets van te maken zodat ik er rustiger van word of dat het er mooier uitziet werkt voor mij genezend. Het gaat voor mij over echtheid en dan voelt het soms ook kut. Gewoon zoals het is. De keerzijde daarvan is dat ik bij het leven uitkom. 

Ik heb als redelijk jonge vrouw met kanker ervaren dat de periode erna misschien net zo moeilijk is. Zo’n ervaring an sich heeft al een flinke impact maar de periode erna is helemaal een zoektocht. Zowel fysiek als emotioneel. 

Ik ben met lotgenoten in contact gekomen, mensen die deze ervaring al voor mij gehad en doorleefd hebben. Daar zet ik later in dit proces mijn deur ook voor open. Daar ga ik zeker iets moois mee doen, ook op werkgebied. Een ding wat steeds voorbij komt; stap voor stap en iedere dag opnieuw beginnen. Voor mij is dat leven en daar geniet ik steeds meer van. 

Bepaalde tragische gebeurtenissen en ongewone situaties in je (familie)geschiedenis hebben enorme invloed en een diepe impact op je familiesysteem, in je leven, op de generaties die volgen en hoe wij ons als mensen ontwikkelen.

Een grote misvatting is dat we deze trauma’s ‘overkrijgen’ maar in feite nemen we ze onbewust vanuit loyaliteit, een aangeleerde manier van binding en uit angst voor verlies over. Onverwerkte trauma’s zoals bv (jong)verlies, geboorte, abortus, misbruik, scheiding, ongeluk, geweld kunnen o.a lijden tot (gedrags)problemen, relatie en bindingsproblemen en ook tot ziektes.

Zelf kreeg ik afgelopen jaar te maken met kanker. Baarmoederhalskanker om precies te zijn. Dat liet een diepe kras op mijn ziel achter ondanks de goudstof die daar momenteel uit vrijkomt.
De manier waarop ik zelf in het leven sta en mensen bijsta is een heilzame manier om je eigen dikke shit aan te gaan. Dus ik vroeg om hulp. Naast mijn familie en dierbare stond mijn mentor ook direct voor me klaar om me te steunen tijdens dit ziekteproces. En dit ziektebeeld naast me te doorlopen en te onderzoeken. Mijn eigen beschermingsmechanismen draaiden direct op volle toeren. Kanker = dood was mijn eerste reactie.
Een hulpverlener is die, die hulp en steun kan toelaten. Makkelijker gezegd dan gedaan want ik moest álle hulp die nodig was toelaten. Dus: practice what u preache. Ik ging naar donkere plekken in dit proces waar ik alleen maar erkenning op kon geven en bewust naar kon gaan kijken, zelfs als ik voelde het liever te willen ontkennen. Mijn lichaam wilde me iets vertellen en ik had iets aan te gaan.

Het doel van werken met systeemopstellingen is bewustwording. Inzicht in hoe een ziekte verband kan houden met je (onbewuste) familiegeschiedenis en verborgen dynamieken en verbanden. En een ziektebeeld terug herleiden naar een onverwerkt trauma in die familiegeschiedenis.

Aan het licht laten komen wat aan het licht gebracht wil worden. Het laat zien wat nog niet zichtbaar is. Waardoor er belangrijke bron van informatie beschikbaar, bewust en zichtbaar wordt waardoor je eigen verwerkingsproces in beweging kan worden gebracht.

Dat doen wij niet als begeleider, dat doet het systeem en het veld. Het kan bijdragen aan een beter omgaan met een ziekte. Het is geen genezing maar kan het zelfgenezendvermogen activeren. Dat is uiteindelijk een gevolg van je eigen houding, het aangaan en nemen van je eigen lot en verantwoordelijkheid.
Geen oplossing of garantie voor genezing of de dood te ontzien maar een confrontatie en instemming met het leven, loutering en alles wat daarbij hoort. Zelfs al is er geen genezing meer mogelijk en je kunt fysiek niets meer doen dan is het alsnog heilzaam voor iemands ziel en zijn of haar nazaten.

Ziekte zegt eigenlijk; ik ontkom er niet aan om te voelen. Dúrven voelen en daar erkenning op geven en eerlijk naar jezelf zijn.
En dat is soms kut en heeft me wat gekost maar levert me tegelijkertijd ook iets op. Groei, een stevige bodem, kracht en (een nieuw) vertrouwen, immens veel verbinding en liefde en vooral veel veerkracht binnen mijn gezin.

Zo’n ziektebeeld onderzoeken is ook niet met 1 of 2 opstellingen gedaan, dat is een begin. Soms groeit de kanker sneller dan het groeiproces loopt. Een ziekteproces is een stap naar de bewuste verwerking van je trauma of een overgenomen trauma uit je familiegeschiedenis. Het doel is niet de oplossing maar bewustzijn op de niet beleefde ervaring. Een trauma verwerk je ook niet zomaar. Zowel de heftigheid ervan, maar het is ook persoons afhankelijk en hoe je erop reageert. Dat gaat nog verder dan alleen werken met familieopstellingen.

Het werken met systeemopstellingen geeft een groei impuls, geen middel om een behandeling te vervangen. Het opent een andere zienswijze en nieuw perspectief en leidt tot hele andere inzichten dan de naar buiten reikende beweging tot kennis en inzicht. Confronterend, doeltreffend en een effectieve aanvulling op de reguliere zorg.
Een samenwerkende kracht tussen fysiek, systemisch, psychisch en energetisch. Een uniek en persoonlijk proces wat een heilzaam groeiproces in gang zet.

Ik ben inmiddels een eindje op weg. Ook fysiek moest ik aan de bak, verschillende ingrepen & onderzoeken in het ziekenhuis maakte dat ik elke keer opnieuw geconfronteerd werd met de realiteit. Ik was ziek en ik had kanker.
Inmiddels is er goed nieuws! Ik ben geopereerd en de is de kanker weg. Ik ben schoon. Het helingsproces is nog in volle gang, fysiek en emotioneel en ook systemisch heb ik nog wat werk te verzetten. De wortel van de kanker vraagt nog om aandacht.

Mijn eigen ervaring in dit vakgebied, zowel persoonlijk als in mijn werk werpen zijn vruchten af in zo’n heftige situatie als deze. De draag en veerkracht die daaruit voortkwam heeft bijgedragen aan de manier hoe ik daarmee om kon gaan en hoe we daarmee om zijn kunnen gaan binnen ons gezin. Het geeft een veilige en stevige bodem waarin er ruimte is voor ieders gevoelswereld, ook als ze er even voor kiezen om daar niks mee te doen. Later, als de tijd rijp is dan zijn we er voor ze.
Alle steun, warmte, lichtjes, berichtjes, bloemen, kaartjes etc hebben me een hele warme deken en enorm veel liefde en dankbaarheid laten ervaren.

Terugkijken naar het verleden is belangrijk maar het is wel noodzaak om te beseffen dat we die geschiedenis niet meer kunnen veranderen. En ook geen trauma’s kunnen verwerken van onze voorouders. Juist doordat we onszelf ontdoen en niet meer bemoeien met de onverwerkte trauma’s van onze voorouders kunnen we de binding ermee loslaten en ontstaat er echte verbinding en ruimte om verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven en onze eigen levenservaringen. Belangrijker nog, dát is de oplossing om patronen te doorbreken. Door ervan af te blijven, met je patat friet vingers zegt mijn mentor altijd 😉 Je eigen lot gaan aanvaarden en dragen. Dus juist minder bezig zijn met de geschiedenis van je voorouders en meer bezig zijn met je eigen leven en de toekomst van je kinderen.

Door zorg te dragen voor onze eigen wonden maar vooral in het belang van je gezin en onze kinderen die hier vaak de lasten van dragen wanneer we hier geen verantwoordelijkheid voor nemen. We ontlasten ze door ze voor te gaan, je eigen dikke shit op te pakken en ze te leren omgaan met hún levenslessen en gevoelswereld. Dat is mijn allergrootste motivatie.

Mijn eigen ervaringen zijn de bouwstenen van mijn levensschool. Daar is ook De Krachtwijzer uit ontstaan en opgebouwd. Uit mijn moederschap, liefdesleven, gezin, gezondheid, uit mijn vakgebied, werkervaring en alle levensverhalen die op deze plek uit de schaduw mogen komen. Pure en rauwe verhalen van hen en mij.

Het leven nemen betekent, zoals het is. De werkelijkheid, je ouders en voorouders nemen zoals ze zijn. Dat betekent ook rouwen om degene die je mist. Afscheid nemen is verbonden met de dood èn het leven. Terug verlangen naar wat je had of wat er was geeft een blijvend onvervuld verlangen omdat we het gemis onderdrukken. Die leegte zorgt voor een uitreiking die we in de buitenwereld willen opvullen. Bindingsproblemen en verslavingen steken hier vaak de kop op.
We zullen moeten leren omgaan dat liefde altijd gekoppeld is aan afscheid nemen. Dát is verbinding. Het is dus noodzakelijk om afscheid te nemen om verbinding te ervaren anders blijven we in deze negatieve versmelting zitten. En dat gemis verwerken een terug kerende cyclus is die bij het leven hoort.

Daar gaat mijn boek over. Samen met Marloes de Laat ben ik begonnen met de vormgeving. Een rijke oogst en een verzameld werk aan praktijkverhalen en levenservaringen waar bovenstaande niet in mag ontbreken. Dat daar nog een nieuw boek uit zal ontstaan sluit ik niet uit.

Als afsluiter….

Wat is de zin van een vervuld leven?
De zin van het leven is het leven zelf. Het resultaat van het leven is altijd de dood. Ook dat is een terugkerende cyclus. Ondertussen genieten, passie, intimiteit en groeien. Het volbrachte leven is zinvol. Alleen als we het leven niet onder ogen zien zoals het is, ervaren we het als zinloos. De zin van het leven hangt daarom in hoge mate af van hoe het individu met datgene wat zich voordoet, omgaat. Pijn is onvermijdelijk en hoort bij mens zijn.

Met dank aan Pierre Rooymans
Bron Bert Hellinger

Een ding is zeker, ik ga er wat moois mee doen.
Tot vlug bij De Krachtwijzer

Sanne