(R)Auw, dat doet pijn!
(R)Auw, dat doet pijn!
Iedereen heeft te maken met afscheid en verlies in het leven. Verlies van een geliefde, een scheiding of een toekomstverwachting over het leven die niet wordt vervuld. Het verlies van een kind of (aankomend) verlies van een ouder. Gemis aan verbinding met de ouders die emotioneel niet beschikbaar waren en zich moesten afsluiten voor hun gevoel omdat de pijn (of het trauma) te groot was waardoor je je als kind moest afsplitsen om te overleven.
Maar ook bij een onvervulde kinderwens een miskraam of abortus heb je te maken met verliespijn en een rouw proces.
Niet iedereen leert in zijn leven om te rouwen, we leren onze kiezen op elkaar te zetten en door te gaan. We leren niet altijd dat pijn erbij hoort.
Gemis, pijn, teleurstelling, de dood, verlies en verdriet werd vaak weggehouden of is in sommige gevallen te pijnlijk om te voelen.
Maar juist die onderdrukte wonden die we hebben verstopt zonder erom te rouwen kunnen ons gijzelen. Deze innerlijke split zorgt dat je bij jezelf en je pijn weggaat waardoor je de verbinding met jezelf verliest en in de meeste gevallen de pijn van de ander overneemt. Dit is het grootste verlies wat je kunt lijden, het verlies van jezelf. Om echt te kunnen rouwen om pijn of een geleden verlies hebben we onze eigen bodem nodig die ons houvast geeft. Daarvoor moeten we eerst de weg naar binnen weer maken, naar ons eigen lijf en ons hart.
Pas als we de verbinding met onszelf en het contact met onze binnenwereld herstellen ontstaat er een innerlijk vertrouwen dat we die houvast in ònszelf kunnen vinden en telkens als het moeilijk wordt de weg terug naar binnen kunnen maken. Pas dan kunnen we echt afscheid nemen en zijn we in staat om te gaan rouwen om het geleden verlies zonder onszelf steeds te moeten verliezen.
Hoe jij omgaat met verlies en rouw hangt voor een groot deel af van je hechtingspatroon dat je als kind bij je ouders hebt geleerd en hun weer in hun opvoeding. Is er veel onverwerkte rouw en verlies in jouw leven of in je familie(systeem)? Werd er veel pijn miskend? Was er een veilige bodem om te voelen?
Dat is allemaal van grote invloed op het verwerkingsproces en het aannemen van jouw eigen verlies. Zonder te rouwen kun je nooit meer hechten. Een van de belangrijkste dingen is om te leren leven met verlies en kwetsbaarheid.
Voor vele betekent verlies iets kwijtraken in jezelf, er ontstaat dan een leegte of een gat.
De ander heeft dit gat (tijdelijk of een leven lang) opgevuld en door het verliezen van deze persoon wordt je geconfronteerd en aangeraakt op je eigen onderliggende wond. Wanneer we geen verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen pijn blijven we in deze leegte hangen en zullen we buiten onszelf blijven zoeken om dit gemis en verlies op te vullen waardoor we in een onvervuld verlangen terecht komen.
Rouw gaat bovenal over liefde, zonder liefde is er geen rouw. En liefde is loslaten. De pijn toelaten en je tranen huilen tot ze niet meer komen. Bewust voelen dat iets onbereikbaar is geworden of pijn heeft gedaan en verantwoordelijkheid nemen voor het gemis en het zeer in jezelf.
Rouwen betekent zelf de verantwoordelijkheid nemen voor het openen van je hart en het gemis zodat je stopt met jezelf in de steek laten.
Wanneer je jezelf opent voor je eigen wond en de diepe rouw kun je jezelf op dieper niveau verbinden met jezelf.
Rouwen is belangrijk zodat je leert om je niet meer af te sluiten voor de pijn, maar de pijn te integreren en je hart open kunt blijven houden.
Voor meer info hierover zie 2-daagse training rauwpijn.
Recente reacties